“Jeden z ojców polskiej komedii, Aleksander Fredro, w okresie wojen napoleońskich był oficerem sztabowym. Rozpoczął swą przygodę z armią w wieku szesnastu lat, w maju roku 1809. Pierwszą kampanię odbył z dala od huku dział i zapachu prochu. Następne wojny nie były dla niego tak łaskawe. Brutalny i niewdzięczny los marionetki jaką jest człowiek rzucony w tryby machiny polityki i wojny, rzucał Fredrą po pustkowiach Rosji, zapędził go w niewolę, ale dał też szansę wsparcia sprawy Bonapartego w kampaniach 1813 i ’14 roku. Aleksander Fredro, był człowiekiem szczególnej wrażliwości. Autor doskonałych komedii dworujących z naszych ludzkich wad, bez trudu dostrzegał pomijane przez wielu codzienne przywary otaczających go ludzi, znakomicie rozumiał towarzyszące im emocje, motywacje i cele. Sam zamieszany w zawikłane pętle czasu i krzyżujących się interesów, mocno wyrył w pamięci epizody, w których brał bezpośredni udział. Będąc już dojrzałym człowiekiem nie oparł się pokusie spisania tego co minęło, co jego samego i jemu ówczesnych intrygowało i pasjonowało”.

Cytat: http://pulk12.pl/epoka/literatura/65-trzy-po-trzy-aleksander-fredro.html

Jest to znakomity wzór do naśladowania dla młodzieży, przybliża dzięki temu historię polski w sposób komediowy i inteligentny, dla młodzieży to idealny przykład dla samorozwoju i samodoskonalenia się na drodze jaką jest życie.

Życiorys Aleksandra Hrabiego Fredry

Urodził się 20 czerwca 1793 w Surochowie niedaleko Jarosławia w bogatej rodzinie szlacheckiej (niegdyś senatorskiej). Do Beńkowej Wiszni rodzice Aleksandra Fredry sprowadzili się w 1797 roku. Nauki pobierał w domu rodzinnym, nigdy nie uczęszczał do szkół publicznych. 12 stycznia 1806 roku w pożarze dworu w Beńkowej Wiszni zginęła jego matka Marianna Fredro. Ojciec Jacek Fredro przeniósł się wraz z nim do Lwowa.

W wieku 16 lat, w 1809 roku zaciągnął się do armii Księstwa Warszawskiego, później był w wojsku Napoleona. Trzy lata później wziął udział w wyprawie Napoleona na Moskwę; otrzymał wówczas Złoty Krzyż Virtuti Militari. W latach 1813–1814 przebył całą kampanię napoleońską jako oficer ordynansowy w sztabie cesarza. Po czym, w 1814 roku został odznaczony Krzyżem Legii Honorowej.

Po abdykacji Napoleona w 1815 roku wrócił do domu i gospodarował w rodzinnym majątku Bieńkowa Wisznia. Opuszczając Paryż po klęsce Napoleona, Aleksander hr. Fredro napisał: Wyjechaliśmy razem, z odmiennych pobudek: Napoleon na Elbę, ja zasię do Rudek. Wstąpił do lubelskiej loży wolnomularskiej.

W 1818 roku, mając 25 lat, napisał pierwszą ważną komedię, „Pan Geldhab”. Sztuka, napisana z dużym humorem i wdziękiem, opowiada o perypetiach młodego szlachcica starającego się o rękę córki tytułowego dorobkiewicza, usiłującego jednocześnie wydać ją za księcia. Sztuka została wystawiona w 1821 r.

8 listopada 1828 roku[1], po jedenastu latach starań, poślubił w kościele w Korczynie właścicielkę zamku w Odrzykoniu, Zofię de domo hrabinę Jabłonowską, primo voto hrabinę Skarbkową.
W 1828 roku, po śmierci ojca, przejął i pomnożył odziedziczony majątek. Był już wtedy autorem kilkunastu komedii. Rok później wstąpił do Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1830 roku brał udział w pracach Obywatelskiego Komitetu Pomocy dla Powstania, który został utworzony we Lwowie.
W 1832 roku przechowywał w swoim majątku dwóch powstańców z Wielkopolski, którzy w obawie przed represjami ze strony władz pruskich schronili się w Galicji. W 1839 roku otrzymał Honorowe Obywatelstwo Miasta Lwowa[2].

W 1839 roku przerwał działalność literacką pod wpływem ataków krytyki i na kilkanaście lat zaprzestał twórczości, pisząc jedynie w latach 1846–1848 pamiętniki z czasów napoleońskich Trzy po trzy. W rewolucyjnym roku 1848 był członkiem lwowskiej Rady Narodowej.
W latach 1850–1855 (z niewielkimi przerwami) przebywał po raz drugi we Francji, gdzie po powstaniu węgierskim znalazł schronienie jego syn, Jan Aleksander Fredro (także komediopisarz, lecz niższego lotu).

W 1854 roku wznowił działalność komediopisarską, ale równocześnie podjął decyzję o niepublikowaniu i niewystawianiu swoich dzieł w przypadku żądania odeń jakichkolwiek zmian w ich treści.
Od 1861 roku był posłem do Sejmu Krajowego. Czynił starania o budowę w Galicji pierwszej linii kolejowej, organizował Towarzystwo Kredytowe Ziemskie i Galicyjską Kasę Oszczędności. 17 kwietnia 1873 roku został mianowany kawalerem Wielkiego Krzyża Orderu Franciszka Józefa. Od 1873 roku był członkiem Akademii Umiejętności.

Zmarł we Lwowie 15 lipca 1876 roku. Został pochowany w rodzinnej krypcie w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rudkach koło Lwowa. W latach 70. XX wieku wrocławski znawca i miłośnik twórczości Fredry, prof. Bogdan Zakrzewski, odwiedzając Rudki miał skraść z grobowca poety jeden z palców jego szkieletu. Kości te zamurowano w ścianie kościoła św. Maurycego we Wrocławiu.

Aleksander Fredro był człowiekiem pełnym wewnętrznych sprzeczności: aktywny i zaangażowany w sprawy publiczne, szukał zarazem samotności i przejawiał skłonność do mizantropii. Ostatnie lata życia, naznaczone chorobami, spędził z dala od świata w gronie rodzinnym.

Był autorem komedii obyczajowych z życia szlachty, głównie prowincjonalnej. Pisywał również wiersze, poematy, aforyzmy. Debiutował w 1817 roku, jednak pozostał obcy problemom romantyzmu. Naraziło go to na ostre ataki ze strony Seweryna Goszczyńskiego i Leszka Dunina-Borkowskiego, w wyniku których zaprzestał publikowania swoich utworów, pisując do szuflady przez ok. 18 lat. Wychowany w tradycjach oświecenia, był bliski Laurence’owi Sterne’owi.
W swych komediach Fredro ukazał mistrzostwo w tworzeniu charakterystyki bohaterów, kształtowaniu akcji i giętkości języka. Do utworów wprowadzał akcenty humorystyczne i elementy komiki ludowego teatru, ówcześnie właściwe tylko farsie. Utwory Fredry weszły na stałe do kanonu polskiej literatury i teatru. Jego bajki, jak np. „Małpa w kąpieli”, „Zupa na gwoździu” czy „Paweł i Gaweł”, są lekturami literatury dziecięcej.

Etapy edukacji:

Nauka w domu (pod okiem guwernera), która polegała na pamięciowym opanowywaniu wiedzy książkowej. Fredro wspomina ją następująco: „W młodych latach nie okazywałem zdolności do nauki”.

Szkoła życia – nabieranie doświadczenia życiowego. Według Fredry: „Odtąd zaczęła się dla mnie szkoła świata, najpraktyczniejsza, najbardziej urozmaicona”.

Gwałtu, co się dzieje!
Intryga naprędce (wystawiona 1815)
Damy i huzary
Dożywocie (wystawiona 1835)
Mąż i żona (wystawiona 1821)
Cudzoziemszczyzna
Nowy Don Kiszot, czyli sto szaleństw (wodewil)
Odludki i poeta
Pan Geldhab (wystawiona 1821)
Pan Jowialski (wystawiona 1832)
Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca (wyst. 1833)
Obrona Olsztyna
Trzy po trzy
Nocleg w Apeninach
Wielki człowiek do małych interesów (wystawiona 1877)
Wychowanka
Paweł i Gaweł
Ożenić się nie mogę
Zapiski starucha
Zemsta (wystawiona 1834)
Piczomira królowa Branlomanii
Sztuka obłapiania
Rewolwer (komedia)
Brytan-Bryś
Ciotunia

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Fredro